Moja Mama właśnie dziś, 9 listopada 2014 roku około godziny 1:15 w nocy odeszła na wieczną służbę Bogu.
Panie, Boże Wszechmogący, ufając Twemu wielkiemu Miłosierdziu zanoszę do Ciebie moją pokorną modlitwę: wyzwól duszę Twojej Służebnicy od wszystkich grzechów i kar za nie.
Niech święci Aniołowie jak najprędzej zaprowadzą ją z ciemności do wiekuistego światła, z karania do wiecznych radości.
Przez Chrystusa, Pana Naszego.
Amen.
Wieczny odpoczynek racz Jej dać, Panie, a światłość wiekuista niechaj Jej świeci.
Niech odpoczywa w pokoju.
Amen.
Moja śp. Mam bardzo lubiła oglądać tę fotografię wykonaną w roku 1968 w Pińsku, w którym mieszkała jej śp. Siostra, która pokochała Polesie i pińskie bagna i błota do tego stopnia, że nie chciała stamtąd wyjeżdżać do Polski, a właściwie PRL. Miała wówczas 40 lat.
Nasza śp. Mama z Moją Siostra i mną we własnej osobie pierwsza połowa
lat 50. XX wieku. Stoimy po częściowo zniszczonej szkole, którą w
okresie między dwiema wojnami światowymi wybudowała Nasza śp. Babcia,
działaczka społeczna i gospodarcza, która miała jak to się mówi jaja, w
przeciwieństwie do Naszego śp. Dziadka, który za to miał wenę i tworzył
pieśni kościelne i psalmy, które są w użyciu po dzień dzisiejszy.
Niżej z całą rodzinką, w tym z siostrą i bratem, budowniczym gdańskiego pomnika Poległych Stoczniowców Gdańska w grudniu 1970 roku.
Brat (budowniczy pomnika) z siostrą przy budynku szkoły wybudowanej przez Naszą śp. Babcię.
Nasza śp Mama z Moją Siostra i mną we własnej osobie pierwsza połowa lat 50. XX wieku.
Nasza Śp. Mama, Nasz śp, Brat, otruty w dniu 17.04.2012 r., którego trzymam na plecach i Moja Siostra, wiosna 1960 roku.
Posiadam fotografie z roku 1954 gdy Nasza śp. Mama klęczy przy grobie swojego Taty, a Naszego śp. Dziadka. Obok stoi Moja Siostra w stroju krakowskim, oraz Nasza śp. Babcia, działaczka społeczna w okresie budowy polskiej państwowości po 1918 roku, która trzymam mnie na rękach.
Klęcząc zapewne nie przypuszczała, że klęczy przed swoim własnym grobem, w którym wkrótce spocznie.
Nasza śp. Mama będzie tam pochowana w Naszym grobie rodzinnym obok swoich Rodziców, Brata i syna, a Naszego śp. Brata, otrutego w dniu 17 kwietnia 2012 roku.
Który napisał z Aresztu Śledczego w stanie wojennym do swojej i Naszej Matki tak jak wyżej.
W tym samym dniu mieliśmy z Moim śp. Bratem wykonane te dwie podkolorowane fotografie w szkole podstawowej w latach 60. XX wieku.
Moja śp. Mama w błogosławionym stanie ze mnę i z Moją Siostrą latem 1953 roku.
Groby drugich dziadków i ich dzieci oraz bliskich jak i rodzeństwa są po sąsiedzku i zajmują spory obszar cmentarza, bo to na nim byli grzebani w większości członkowie mojej rodziny, która na cel utworzenia tego cmentarza przekazała nieodpłatnie na rzecz parafialnego cmentarza swoją prywatną ziemię z majątku.
Każdy spadkobierca donatorów ma prawo do bezpłatnego pochówku na tym cmentarzu oraz ich groby są zwolnione z wszelkich opłat na rzecz parafii, pod warunkiem mszy odprawionej w tamtejszym kościele parafialnym, lub innym, lecz obligatoryjnie przez tamtejszego proboszcza.
Uroczystości pogrzebowe Naszej śp. Mamy odbyły się w tamtejszym kościele parafialnym, co dopełniło rytuał zapisany w umowie darowizny gruntu pod utworzenie cmentarza parafialnego w XIX wieku.
Umowa jak widać obowiązuje i jest wykonywana w wieku XXI.
Pochówek Mojej śp. Mamy kończy pochówki z Jej linii spadkowej, bo ja z Moją Siostrą i naszymi rodzinami nie zamierzamy z przysługującego nam prawa skorzystać w przyszłości.
Prawo takie posiada rodzina Mojego śp. Wujka oraz dzieci i wnuki śp. Brata Mojej śp. Babci, ostatniej dziedziczki majątku, z którego wykrojono część gruntu na ten cmentarz parafialny.
R. I. P.
Panie, Boże Wszechmogący, ufając Twemu
wielkiemu Miłosierdziu zanoszę do Ciebie moją pokorną modlitwę o wyzwolenie
duszy Twojej Służebnicy od wszystkich grzechów i kar za nie.
Niech święci Aniołowie jak najprędzej zaprowadzą ją z ciemności do wiekuistego światła, z karania do wiecznych radości.
Przez Chrystusa, Pana Naszego.
Amen.
@Obibok na własny koszt
===============================
Aktualizacja po ataku na mój blog i usunięciu wszystkich fotografii.
Dziękuję kanalii lub kanaliom, którzy przesłali mi życzenia bym zdechła tak jak Mój śp. Brat otruty w kwietniu 2012 roku oraz bym się śpieszył i zdążył na ciepłe nóżki Mojej śp. Mamy.
Kim trzeba być by w tak nieludzki sposób się zachowywać w obliczu śmierci innych ludzi?
Onwk.
Późnym wieczorem, a właściwie już w nocy, bo o godz.
21: 50 w dniu 1 listopada 2014 roku wracając z gdańskich Stogów zajechałem z
żoną na Cmentarz Garnizonowy w Gdańsku, tak by zobaczyć, co się zmieniło na
kwaterze nr 14. „Kwatera Weteranów Walki o Wolną Polskę po zaplanowanych na ten
dzień uroczystościach, jakie się tam odbyły tego dnia.
Okręg
Pomorski Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych zaprasza na Zaduszki
partyzanckie, które, jak co roku odbędą się 1 listopada o godz. 18 na Cmentarzu
Garnizonowym w Gdańsku.
Podczas Zaduszek nastąpi także
otwarcie wystawy poświęconej ekshumacjom i poszukiwaniu szczątków ofiar
komunistycznego terroru, przygotowanej IPN.
Pojechałem nieco dalej pod bramę cmentarza
sowieckich sołdatów, a tam pełno palących się zniczy, tak jakby to było jakieś
komunistyczne lub krasno armijne święto, a do Gdańska przybyli mongolskie
hordy, które w marcu i kwietniu 1945 roku wydali wyrok śmierci Miastu Gdańsk.
Ciekaw byłem, kto tyle zniczy tam postawił w
czasie katolickiego święta Wszystkich Świętych, które uznaje kościół luterański
i anglikański, lecz nie wszelakie odmiany cerkwi i kościołów prawosławnych.
Dziś, dnia 2.11.2014 r. już wiem, kto za tym stał,
bratnie WSI i jego agentura z nEonu24.ru i imiennie maskirowicz & bolszewik
@zygmunt białas, od FYMa.
To on i jego towarzysze
nawoływali do zapalenia zniczy dla rosyjskich terrorystów i zbrodniarzy
wojennych, którzy mordowali ludzi w Czeczenii, Gruzji, a dziś mordują na Ukrainie.
Będąc już na kwaterze nr 14. zostałem i miło i nie
miło zaskoczony.
Mio, że przybyło bardzo dużo kwiatów i zniczy, a i
byli obecni tam liczni spóźnieni ludzie, którzy przybyli by zapalić znicze i
postawić kwiaty na grobach i okalającym pomnik murku z tablicami
upamiętniającymi polskich patriotów zamordowanych przez dwóch okupantów Polaki,
niemieckiego i rosyjskiego.
Zaskoczony niemile, bo okazało się, że są też
pośród tych, co tam przybywają także hieny cmentarne, które kradną kwiaty i
flagi, które do nich nie należały i nie należą.
Tak było m.in. z doniczką żółtych kwiatów w
doniczce z moją flagą narodową, którą ktoś zdjął z murku po prawej stronie
pomnika i postawiła wedle swego widzi mi się na indywidualnym grobie śp. Teresy
Janickiej, bo te kwiaty, czerwony znicz i flaga narodowa wetknięta w doniczkę
były poświęcone pamięci ludzi wymienionych na tabliczkach przytwierdzonych na
murze oporowym po prawej stronie pomnika.
Tak było przez ingerencją hieny cmentarnej w dniu
31.10.2014 roku:
Nie życzę sobie by ktokolwiek był dysponentem nie
swoich zniczy, kwiatów czy flag narodowych, bo te, które tam pozostawiam lub
instaluję mają swoje głęboko przemyślane przeze mnie uzasadnienie i wara
każdemu od moich zniczy, kwiatów czy flag narodowych.
Niech każda z hien sama sobie kupi znicze, kwiaty
oraz flagi i wówczas dysponuje nimi według swego widzi mi się.
Podobnie jak zrywanie lub odłamywanie flagi z
drzewa obok symbolicznych grobów Inki i Zagończyka, która został poświęcona
pamięci śp. Michała Stanisławade Zieleśkiewicz, a którą ktoś
notorycznie odłamuje i wtyka według swojego uznania w wazony z kwiatami na
indywidualnych grobach zmarłych w „wolnej” III RP.
Polskie flagi narodowe poza jedynym przypadkiem
śp. MichałaStanisławade Zieleśkiewicz są instalowane na/przy
pomnikach lub tablicach, miejscach oporu zbrojnego jak fortyfikacje na
Westerplatte, grobach zbiorowych obrońców Polski lub grobach symbolicznych osób
zamordowanych przez komunistów, i których miejsca pochówków nie są po dziś
dzień znane, jak Inki czy Zagończyka.
Bardzo marny
to „Polak”, a tym bardziej marny „patriota” i „partyzant” NSZ, który przychodzi
na cmentarz, a szczególnie na tą szczególną kwaterę z rzekomo patriotycznych
pobudek by jak hiena zawłaszczać nie swoje mienie by udekorować być może grób
swojej bliskiej osoby.
Hańba po
trzy kroć hańba!
PS
Poczta wewnętrzna wysłana do znajomej Blogerki: o moich gdańskich pielgrzymkach
31
października wymieniłem flagi na symbolicznych grobach Inki i Zagończyka na
nowe, bo te które zainstalowałem w dniu 29 sierpnia 2014 roku były nieco
przybrudzone i zainstalowałem je na murku oporowym z tablicami pamiątkowymi, w
tym jedna w wazonie z żółtymi kwiatami widocznymi na fotografii wyżej, które to
kwiaty wraz z flagą ktoś raczył przestawić na grób poniżej, co stwierdziłem
będąc na Cmentarzu Garnizonowym o godz. 21:50 w dniu 1 listopada 2014
r.
Takie
podkradanie i nieuprawnione przenoszenie kwiatów i flag na inne groby jest z
wszech miar zachowaniem uwłaczającym i haniebnym, bo tak zachowują się hieny
cmentarne, a ta/te były rzekomo "nasze".
Przyszło
młode małżeństwo z kwiatami, które postawili w miejsce zabranych żółtych
kwiatów, do których tak jak wcześniej wetknięta została flaga narodowa i kwiaty
postawione na murku z tablicami pamiątkowymi.
Mam
nadzieję, że nie znalazła się kolejny pseudo patriota i nie podprowadził na
grób kolejnych kwiatów - tym razem białych - z flagą
narodową.
Podobnie jak ma się to z flagą przytwierdzoną do drzewa,
która jest ułamywana przez innych zainteresowanych przystrajaniem grobów wedle
swego widzi mi się, a tym bardziej flagą nie będącą ich własnością, bo ta
została poświęcona pamięci śp. Michałowi Stanisławowi de
Zieleśkiewicz.<br><br><br>
Działacze WZZW i Solidarności będący na emigracji
są całkowicie niezorientowani w tym wszystkim, co było i jest z PRL Bis.
Jak wracają, to pierwsze kroki kierują do byłych
swoich rzekomych kolegów, którzy okazali się zdrajcami i zaprzańcami, a przy
tym wyświadczając nieświadomie lub z premedytacją usługi – vide Andrzej
Rozpłochowski czy Lech Zborowski, który przez całe lata był lokajem Borsuka,
który lokował go w kolejnych trzech melinach eSBeczych u TW coś tam coś tam.
Poczynając od pierwszej meliny drukarzy przy ulicy
Rzeźnickiej w Gdańsku w mieszkaniu służbowym przy Muzeum Narodowym i kolejnym
na starówce chyba przy ulicy Szerokiej lub Św. Ducha.
Andrzej Rozpłochowski, tak jak Michnik wybaczył
Kiszczakowi, Jaruzelskiemu, tak on wybaczył swojemu ojcu z UB i swojej żonie TW
coś tam coś tam, która donosiła nie tylko na jego, jako męża, ale i na wszystkich,
z którymi się zetknęła będąc żoną prominentnego działacza I Solidarności – KK i
Regionu śląskiego.
Tadeusz Jedynak, o którym w Magdalence tak ciepło
i życzliwie wypowiadał się Kiszczak, można to zobaczyć i usłyszeć na filmie
nagranym przez SB w Magdalence, który tak jak TW Znak, Michał Boni znalazł się
w Komitecie Strajkowym w kopalni ot tak rzekomo bez przyczyny i bez skierowania
na ten sam front walki bezpieki Kiszczaka.
Tadeusz Jedynak został nawet wezwany będąc już w
połowie drogi na emigrację do Australii.
Na rozkaz Kiszczaka wróciła do PRL, przedostał się
jak i kurdupel TW Znak niezauważenie przez płot, niczym TW Bolek i zagnieździć się,
jako rzekomy działacz solidarności i antykomunista w tamtejszym komitecie
kopalnianym w sierpniu 1988 roku, by zakończyć strajk na wezwanie TW Bolka w
dniu 3 września 1988 roku w tym samy miejscu i w tym samym miesiącu jak w roku
1980.
Mało, kto wie o tym, że strajki w sierpniu i
wrześniu 1988 roku miały miejsce w tych samych miejscach jak w roku 1980 i
zakończone w tych samych dniach.
Nie chce mi się pisać o sprawach oczywistych dla każdego,
kto potrafi sam czytać ze zrozumieniem i wyciągać z tego, co przeczyta,
zobaczy, usłyszy logiczne i celne wnioski.
Weźmy trzy panie z Solidarności, a w tym dwie,
które rzekomo by się dziś bezgranicznie wspierały.
Gdy tymczasem prawda jest brutalna i zgoła całkiem
inna, bo Alina Pienkowska (tak Pienkowska, bo tak brzmi prawidłowo nazwisko
Aliny, a nie jak się utarło dotychczas Pieńkowska, jak choćby czyni to
niedoinformowani redaktorzy Encyklopedii Solidarności (ES) – dowód w linku: http://www.encyklopedia-solidarnosci.pl/wiki/index.php?title=Alina_Pie%C5%84kowska
), to choć rzekomo była przeciwna udziałowi w OS, to jednak wraz ze swoim mężem
Borsukiem, którego Kiszczak i TW Bolek namaścili na szefa TZR Gdańskiego w 1989
roku rozpoczęła mord na Pierwszej Solidarności tworząc nową namiastkę
Solidarności tworzonej przez Kiszczaka i aparat bezpieczeństwa PRL.
Laurkę do ES napisała sam o sobie zainteresowania,
czyli Alina Pienkowska, w której czytamy takie oto niedorzeczności o tej
rzekomej przeciwniczce Magdalenki i OS oraz osobie, która dziś rzekomo
wspierałaby śp. Annę Walentynowicz.
Żal, że nie czyniła tego jak mogła za życia, bo
teraz to można gdybać także i to, że dziś Alina Pienkowska byłaby członkiem lub
i znanym działaczem Platformy Obywatelskiej, tak jak wcześniej była
prominentnym członkiem Unii Demokratycznej i Unii Wolności aż do swojej
śmierci. Bo nie słyszałem by się z UW kiedykolwiek pożegnała za swojego życia.
Czyli była członkiem dwóch partii zawzięcie
zwalczających Solidarność – w tym szczególnie działaczy Pierwszej Solidarności,
do których należeli, jako małżonkowie, rzekomo działacze Solidarności.
Mogła pomóc za życia śp. Annie Walentynowicz, lecz
Alina Pienkowska była całkowicie uległa mężowi i wolała trzymać z łachudrami i
łobuzami poczynając od 1989 roku i trwając przy nich do ostatniego swojego
tchnienia.
Tak, więc to, co napisał Lech Zborowski jest jego
domniemaniem nieopartym na żadnych zaistniałych czy istniejących faktach w przeszłości.
Są to jedynie pobożne życzenia i pomysły samego
Lecha Zborowskiego, który nie wiedzieć, czemu pomija tak znaczące fakty z życia
Aliny Pieńkowskiej, jakie były z jej osobistym udziałem poczynając od roku 1989
oraz tego, że była żoną Borsuka i przynależała do dwóch antypolskich partii UD
i UW oraz to, że razem z TW Bolkiem i swoim mężem Borsukiem będąc we władza
nowej Solidarności wzięła udział w zamordowaniu Pierwszej Solidarności w ramach
tworzonej nowej, lecz z gruntu fałszywą jej ikony, falsyfikatu i to pod
auspicjami i patronatem samego Czesława Kiszczaka.
Dziwi, lecz nie za bardzo taki ogląd wydarzeń
minionych przez Lecha Zborowskiego, a za razem nie dziwi, skoro Lech Zborowski
w dalszym ciągu łobuzów, zdrajców, zaprzańców i pospolitych złodziei z sitwy
III RP ma za solidnych i uczciwych - według jego mniemania - przyjaciół z
dawnych lat opozycji, bo jakoś umknęły w tych opiniach fakty jak i to, że ci
ludzie dziś są całkiem innymi osobowościami od tych, jakie poznał ponad ćwierć
wieku wstecz.
Nie było obu paniom po drodze poczynając od 1989
roku i nie zmienią już tego jakiekolwiek życzeniowe wywody czynione publiczne
przez Lecha Zborowskiego ani nikogo innego.
To, co napisał Lech Zborowski w swoim artykule,
nie ma nic wspólnego z faktami i zaistniałymi w przeszłości relacjami
wzajemnymi między oby tymi paniami po roku 1989.
Według mnie zarówno Borsuk jak i jego żona unikali
i wyrzekali się zażyłości i bliskiej znajomości z „oszołomką” i „prostaczką”,
na której temat razem z TW Bolkiem i fanatycznymi lokajami typu Borowczak rozsiewali
plotki o „alkoholiczce” i „stoczniowej meliniarze” handlującej alkoholem na
terenie SG im. Lenina, która rzekomo melinę miała w kabinie stoczniowej
suwnicy.
Borsuk i Alina Pienkowska i Anna Walentynowicz, t
były dwa całkiem inne i nieprzystające do siebie światy i nie ma, co zaklinać
tej brutalnej prawdy.
No chyba, ze przez ocean wzrok się i słuch, co po
niektórym poprawia, ze to zauważają, czego ja i mi podobni nie zauważali z
całkiem bliska.
Ponadto, Borsuk, znaczy Bogdan Borusewicz i mąż
Aliny Pienkowskiej nie miał formalnego prawa zostać nawet szeregowym członkiem
jakiegokolwiek związku zawodowego w myśl obowiązującej ustawy o związkach
zawodowych czy też Statutu Solidarności tak tej pierwszej jak i tek eSBeczej,
Kiszczaka i TW Bolka.
Ba, nawet do OPZZ by nie został przyjęty, bo nie
był pracownikiem, rencistą czy emerytem.
Co Alina Pienkowska sama o sobie napisała w
Encyklopedii Solidarności?
A no coś takiego, cytują:
14 VIII 1980 przekazała do Radia Wolna Europa postulaty strajkujących
stoczniowców i apel o pomoc żywnościową, przewodnicząca KS w stoczniowej
przychodni, członek Prezydium MKS w SG, 16 VIII 1980 po podpisaniu przez Lecha
Wałęsę porozumienia z dyrekcją Stoczni i ogłoszeniu zakończenia strajku
zatrzymywała przy bramie nr 3 (z Anną Walentynowicz) wychodzących ze Stoczni
robotników, aby kontynuowali strajk solidarnościowy z innymi zakładami
Trójmiasta, w wyniku, czego część załogi SG pozostała na terenie Stoczni. 16/17
VIII 1980 współredagowała 21 postulatów, autorka postulatu 16. dot. służby
zdrowia, sygnatariuszka Porozumień Sierpniowych; od IX 1980 w
„S”; przewodnicząca KZ w stoczniowej przychodni, członek Prezydium MKZ Gdańsk;
w XI 1980 przewodnicząca KS Służby Zdrowia podczas strajku w Urzędzie
Wojewódzkim w Gdańsku, od jesieni przewodnicząca Krajowej Sekcji Służby Zdrowia
„S”. W VII 1981 delegat na WZD Regionu Gdańskiego, członek PPrezydium, ZR 29 XI
1981 w proteście przeciw metodom kierowania Związkiem przez L. Wałęsę odeszła z
ZR.
13 XII 1981 internowana w Ośr. Odosobnienia w Strzebielinku, następnie w
Gdańsku, Bydgoszczy-Fordonie i Gołdapi, zwolniona w VII 1982. Od VIII
współpracowniczka RKK Gdańsk, organizowała mieszkania dla działaczy podziemia
(z Haliną Szumiało i Romaną Zawitkowską). W 1986 współorganizatorka Fundacji
Społecznej „S”. Od XII 1986 w składzie Komisji Interwencji i Praworządności „S”
(kierowanej przez Zofię i Zbigniewa Romaszewskich). W V 1988 wspomagała strajk
w SG, w VIII 1988 uczestniczka strajku w SG, członek Prezydium MKS.
W 1989 odmówiła udziału w obradach Okrągłego Stołu. 1989-1990 członek TZR
„S” Gdańsk, 1990-1992 delegat na WZD Regionu Gdańskiego, członek ZR, do 1991 w
Prezydium ZR, delegat na KZD, członek KK. 1991-1993 senator RP z listy „S”. Od
1993 w UD, UW. 1998-2002 radna Miasta Gdańsk z listy UW.
Honorowy Obywatel Miasta Gdańska (2000), odznaczona pośmiertnie Krzyżem
Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (2006).
18 VIII 1978 – 5 VIII 1982 rozpracowywana przez Wydz. IIIA KW MO w Gdańsku w
ramach SOR krypt. Pielęgniarka.”
I jak to z tym nie chceniem brania udziału w OS
było z Aliną Pienkowską?
Wypadałoby dociec, od kiedy była przeciwnikiem a
od kiedy była jego gorącym zwolennikiem i orędowniczką.
Inną ciekawostką są takie oto znane już publicznie
fakty jak to, że w Strzebielinu ponad 20% tam internowanych poszło na
współpracę z bezpieką PRL w różnych charakterze.
Skoro ktoś wychodzi z internowania na wolność w
dniu 22 lipca 1982 roku, a już w miesiącu sierpniu 1982 roku przestaje być
rzekomo w kręgu osób zainteresowanych bezpieki, to musi być coś na rzeczy, a
przynajmniej jak tak uważałem i uważam.
Tym bardziej, że rozpracowywanie w ramach SOR
krypt. „Pielęgniarka” zakończono w dniu 5 sierpnia 1982 roku.
Czyż to nie jest i ciekawe, a zarazem wymowne,
żeby nie rzec podejrzane i bardzo wątpliwe?
Np. Witold Merkel dla Lecha Zborowskiego „serdeczny
i sympatyczny kolega Witek” jawi się, jako fajny i solidny kolega, którego on
bardzo dobrze znał i zna po dziś dzień i nie dał mi wiary moim relacjom o jego wyczynach,
jako likwidatora polskich przedsiębiorstw państwowych w woj. gdańskim i
pomorskim, gdy był człowiekiem trójmiejskiej mafii, bandy rozkradającej dorobek
wielu pokoleń Polaków.
Tak jak jego brat Jacek i wielu innych rzekomo
„naszych” prywatyzatorów oraz hersztów trójmiejskich na urzędach wojewodów,
prezydentów i burmistrzów miast pod wodzą Maćka Pierwszego Przerwy rozgrabili
mienie ogólnonarodowe.
Jest to dowód na to, że ci będący na emigracji nie
potrafią prawidłowo ocenić ludzi tu i teraz żyjących, jak i nie potrafią
prawidłowo ocenić wydarzeń tak z przeszłości jak i bieżących, bo są oderwani od
rzeczywistości i żyją medialną papką podaną im na odległość przez media jak i
przez załganych ich kolegów, którzy się tu uświnili po sam świński ryj.
Oburzeni i akademicy, tak z jednej i z drugiej
strony zawiśli w czasach Pierwszej Solidarności i najwyżej kilka pierwszych lat
po wprowadzeniu stanu wojennego, a ich walka i udział w życiu społecznym polega
od roku 1989 na braniu udziału w akademiach rocznicowych i opowiadaniu tego
samego w kółko niczym zdarte płyty winylowe, które skrzeczą i szumią niestrawną
treścią.
Wszyscy oni już się wypalili i wystrzelali z tego wszystkiego,
co wiedzieli lub zasłyszeli od innych i dziś poszukują by przeżyć każdego, kto
by im przekazał nowe nieznane publicznie fakty z przeszłości.
M.in., dlatego otrzymałem kilka propozycji od
byłych działaczy do wzięcia udziału w wydaniu wspólnych książek, w których
byłby cały rozdział do mojej wyłącznej dyspozycji.
Ba, nawet są gotowi pokryć wszelkie koszty
wydawnicze wynikłe z ich druku i dystrybucji.
Ala cóż począć, skoro niektórzy z nich potrafią na
akademiach opowiadać o strajku w grudniu 1981 roku w gdańskich stoczniach, jako
rzekomo jego uczestnicy, w strajkach, w którym oni w ogóle nie uczestniczyli
choćby przez jedną sekundę, bo od północy lub przed ich wybuchł w dniu
14.12.1981 r. w gdańskich stoczniach oni już byli internowani, a więc z
oczywistych względów nie mogli być uczestnikami strajku ani tym bardzie
brutalnej pacyfikacji, jaka miała miejsce w dniu 16 grudnia 1981 roku.
Mogę zaś z całą powagą i stanowczością
potwierdzić, że w strajku brał udział Antoni Macierewicz, z którym pod konwojem
oddziału ZOMO w jednej dwójce zostaliśmy doprowadzeni z terenu Naszej GSR do
Sali BHP Stoczni Gdańskiej im. Lenina, gdzie został w mojej obecności
zatrzymany i wyprowadzony z dużej sali do mniejszego pomieszczenia obok.
Antoni szedł w mojej czapce futrzanej, którą posiadam,
jako eksponat do dziś w moich zbiorach archiwalnych ze stanu wojennego
pierwszej Solidarności oraz periodyki sprzed sierpnia 1980 roku jak np. wydawnictwa
KOR.
Kolejna pani, która po naszej rozmowie
przeprowadzonej w dniu 17 października 2014 roku objawiła się nadętą i zadufaną
w sonie i swojej wyjątkowości osobą jest Joanna Duda-Gwiazda, z którą w przyszłości nie chcę mieć już
cokolwiek wspólnego, bo straciła w moich oczach dotychczasową atencję i
uszanowanie.
Wynika z tego, że należała do opcji żydowskiej w
PZPR, która przegrała walkę o przywództwo w partii i PRL po zajściach marcowych
w 1968 roku.
Czerpała profity przynależności do PZPR tuż po
ukończeniu studiów, bo w 1963 ukończyła studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki
Gdańskiej – specjalność maszyny i siłownie okrętowe.
Od tego też roku 1963 i po rocznym stażu w PZPR do
roku 1965 była głównym technologiem, a nie szeregowym pracownikiem w Stoczni
Jachtowej w Gdańsk.
Tym bardziej, że nie miała żadnej praktyki
zawodowej, bo najwidoczniej była bardzo aktywną towarzyską w PZPR już na
Politechnice Gdańskiej.
W VIII 1980 uczestniczka strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, członek
Prezydium MKS, współautorka 21 postulatów strajkowych; od IX 1980 w „S” w CTO,
członek Prezydium MKZ Gdańsk, rzecznik prasowy; redaktor niezależnego tygodnika
„Solidarność”, pisma MKZ Gdańsk, następnie Regionu Gdańskiego; w VII 1981
delegat na I WZD Regionu Gdańskiego, członek ZR, 29 XI 1981 odwołana z ZR.
13 XII 1981 internowana w Ośr. Odosobnienia w Strzebielinku, AŚ w Gdańsku,
Bydgoszczy-Fordonie, Gołdapi i Darłówku, zwolniona w VII 1982. Po wyjściu
ponownie zatrudniona w CTO.
Nie każdego taki przywilej kopnął spośród tych
działaczy stoczniowych, którzy byli członkami komitetów strajkowych tak w
sierpniu 1980 r. czy w grudniu 1981 r. oraz tych, którzy pełnili funkcje
związkowe w Solidarności.
Mi na ten przykład nie było dane już po rzekomym
obaleniu komunizmu w 1989 roku wrócić do Gdańskiej Stoczni Remontowej im.
Józefa Piłsudskiego, z której zostałem zwolniony po brutalnej pacyfikacji w
dniu 16 grudnia 1981 roku i po drugim strajku w dniu 28 grudnia 1981 roku.
Decyzja negatywna tzw. Komisji Pojednawczej była
uzasadniona m.in. tym, że moja osoba zagrażałaby zawartym porozumieniom przy
okrągłym kanciastym stole.
Tymczasem posiadam pisemną opinię o przebiegu
pracy w Stoczni remontowej, w której jak wół jest napisane, że zostałem
zwolniony z pracy za działalność w okresie legalnej działalności Solidarności
pełniąc funkcje członka Komisji Zakładowej oraz przewodniczącego Komisji
Wydziałowej w Gdańskiej Stoczni Remontowej im. Józefa Piłsudskiego.
To było nieistotne dla także solidarnościowych
przedstawicieli w tzw. Komisji Pojednawczej, która mój wniosek o przywrócenie
do pracy zaopiniowała negatywne, bo byłem przeciwnikiem Magdalenki i OS.
Gdybym był żydkiem to z całą pewnością nie
spotkały mnie te wszelkie represje i szykany, jakie mnie spotkały w rzekomo
wolnej i rzekomo niepodległej Polsce pod mianem III RP, czyli PRL kontynuacja,
która była i jest jak niczym filmowy matriks.
I jeszcze jedna uwaga świadcząca, że Joanna
Duda-Gwiazda należy do nacji wy.ranej, to to, że od razu po urodzeniu kończyła
studia, tak jakby nie chodziła, do jakiejkolwiek szkoły w PRL-owskim kibucu.
Dowód:
Proszę prześledzić życiorysy Michników, Kuroni,
Geremków, Smolarów, Wielowieyskich i inszych żydowskich patriotów, rzekomo
polskich, a okaże się, że te jabłka spadły z tej samej żydowskiej korzennej
dzikiej jabłonki.
Trzecią z pań była śp. Anna Walentynowicz, która
też ma, co by nie napisać zszargany wcześniejszy życiorys, co, do którego jakoś
nikt się nie czepia, a przecież też należała do sitwy herszta o kryptonimie TW
Bolek.
Spośród pań, które wymieniam, miałem i mam
uszanowanie tylko dla jednej z nich, a tą panią była i jest śp. Anna
Walentynowicz, która czasami niepotrzebnie dawała się wpuszczać w pokrzywy i
osty fałszywym podpowiadaczo-doradzaczom, którzy przy okazji chcieli coś dla
siebie przy okazji ugrać o ile było to im wygodne.
By po cynicznym wykorzystaniu tej starszej pani
opluć ją i pomówić o najprzeróżniejsze niedorzeczności i bezeceństwa.
Ba, była dworką w dworze TW Bolka jak i chrzestną
potomka tegoż samego TW Bolka, z czego wówczas była bardzo bardzo dumna.
Dopiero w późniejszym okresie się z TW Bolkiem
poprztykali i pożarli, a wówczas stali się ogniem i wodą.
Podobnie była z Krzysztofem Wyszkowskim i wieloma
innymi, którzy aportowali i chadzali w procesjach z darami na urodzinki TW
Bolka.
Dla których TW Bolek stał się wrogiem i
niewdzięcznikiem dopiero wówczas, gdy furtka wejściowa do rezydencji TW Bolka
przy ulicy Polanki w Gdańsku okazała się zamknięta.
Tak to leciało z większością dzisiejszych jego
najzajadlejszych wrogów, którzy dziś grają kolejną rolę swojego życia pod
mianem rzekomo „oburzonych” - o dziwo oburzonych na to, co sami poczynając od
Magdalenki i OS wystroili Nam Polakom wespół z komunistycznymi zbrodniarzami i
zdrajcami, nad którymi w wielomilionowej liczbie trzymali swoje parasolki
ochronne, a przy tym niszcząc, szykanując i poddając różnym represjom
przeciwnikom Magdalenki, OS i TW Bolków, Borsuków, Borowczaków, Lewandowskich,
Merkli, Strzyżewiczów, Bogdanów Olszewskich, Płażyńskich, Tusków, mnogich Rybickich
z Aramami i Ickami włącznie.
Taj już jest, że pejsate nie zauważają u swoich
obrzezanych pobratymców z pejsami i pochwami w poprzek tego, co z taką lubością
i łatwością dostrzegają u innych nacji.
Dal nich to pejsaty złodziej i oszust, który
okrada i oszukuje gojów to jest najuczciwszy i najbardziej prawy pejsaty godny
uszanowania i nagród wszelakich, bo okradał i oszukiwał prawie zwierzęta,
gojów.
Pomijam dwie inne znane panie jak Alinę Kowalczyk
czy Henrykę Krzywonos, bo jedna i druga były naiwnymi i fanatycznymi służkami
TW Bolka, z tym, że pierwsza dziś jest w tzw. „oburzonych” a druga w kamaryli
TW Bolka, Bolków i Borsuków.
Alina Kowalczyk, to nawet widziała w czasie
grudniowego strajku w stanie wojennym widziała minimum siedem, a nawet osiem
razy więcej strajkujących gdańskich stoczniowców w Stoczni Gdańskiej im. Lenina
nić widzieli ich liczbę członkowie komitetu strajkowego GSR, którego miałem
przyjemność być jednym z jego członków.
Cóż począć, skoro 25 lat z okładem organizowali
sami dla siebie akademie i spędy solidarnościowych rocznic.
Ba, brali, jako autorytety w nich osobisty udziału.
I po coraz liczniejszych akademiach rocznicowych
nakręcili swoją spiralę wyobraźni chcąc zaistnienie i zaimponować ciągle nowymi
rewelacjami, to nic, że oderwanymi do rzeczywistości. Lecz kto by dociekał tak
nieistotnych faktów, które wygłaszają wszak „niekwestionowane autorytety”
solidarnościowe i przeciwnicy TW Bolka.
Każdą taką papkę lemingi łykną bez popijania
choćby wodą źródlaną, choć w między casze zostali napojeni pomyjami i gnojówką
lub breją z kałuży.
Wszak oni już sobie ugruntowali pozycję rzekomych
nieomylnych i jedynych autorytetów od historii solidarnościowej niczym TW Bolek
i jego koteria.
Każdy kto zabiegał o odznaczenie jak i ten co je
odebrał nie jest żadnym dla mnie autorytetem, bo przyjął odznaczenie w uznaniu swoich
zasług w przegraniu walki Pierwszej Solidarności o Wolną Suwerenną i
Niepodległa Polskę.
Tym bardziej, że walka o Wolną Polskę nie jest
zakończona po dzień dzisiejszy, a więc za co te odznaczenia, za ustanowienie i
kontynuację PRL Bis pod nazwą III RP?
